موسیر

این گیاه اغلب به وسیله غده و همچنین بذر تکثیر می شود. نوع وحشی موسیر در ایران به غیر از غده، تولید بذر نمی کند. 

زمان کاشت در مناطق سردسیر در اواخر زمستان و اوایل بهار و در مناطق گرمسیر اوایل پاییز تا اوایل زمستان است. این گیاه را به صورت ردیفی می کارند. فاصله بین خطوط 20 تا 30 سانتیمتر و فاصله بوته ها روی خطوط از هم 10 تا 15 سانتیمتر مناسب است. برای کاشت یکصد متر مربع زمین حدود 12 تا 15 کیلوگرم از این پیازهای کوچک مورد نیاز است. موقع کاشت موسیر نباید تمام غده زیر خاک فرو رود بلکه باید قسمتی از آن بیرون خاک باشد. بعد از 1 تا 2 هفته که پیازچه شروع به رشد کرد، حدود 5 سانتیمتر خاک اطراف آن می ریزند تا قسمت پایین ساقه و یقه پیاز ترد و سفید رنگ شده و به صورت تازه خوری قابل مصرف باشد. اگر هدف پیاز خشک موسیر باشد، باید آن را زود کاشت تا رشد گیاهی موسیر به میزان حداکثر انجام گرفته و در روزهای بلند و هوای گرم تولید غده ها نیز به خوبی انجام می گیرد. موقع برداشت موسیر نیز مانند پیاز و سیر زمانیست که قسمت هوایی شروع به زرد شدن می کند. معمولاً 100 روز پس از کاشت پیازهای کوچک، غده های بزرگ موسیر قابل برداشت است. از غده های بزرگ به عنوان سبزی استفاده می شود (اکثرا به صورت خشک شده و ورقه ای). همچنین می توان از پیازهای کوچک با برگ های سبز آن در تهیه سالاد استفاده کرد. با مشاهده برگ های زرد و قهوه ای آبیاری نیز باید قطع شود، سپس بوته ها را از زمین خارج کرده و برگ ها از یک سانتیمتری بالای غده قطع می شوندغده ها به مدت یک تا دو هفته در مقابل آفتاب در مزرعه خشک می شوند تا مقداری از رطوبت خود را از دست داده و خاصیت انباری شان بالا رود.