Mahonia nevinii Nevin's barberry که به فارسی ماهونیا نِوین نامیده میشود، گیاهی از خانواده زرشک - بربریداسه، بومی کالیفرنیا می باشد. نیاز های این گیاه عبارتند از نور: زیاد رطوبت: کمی خشک دمای محیط: نواحی نیمه گرمسیری خاک: انواع مختلفی از خاک های زهکش دار
نام لاتين
Nevin's barberry
خصوصیات - معرفی
گیاه "ماهونیا نِوین" با نام علمی Mahonia nevinii یا Berberis nevinii یکی از گونه های درختچه ای از خانواده زرشک یا Berberidaceae می باشد. این گیاه بومی جنوب کالیفرنیا است که در جنگل های بلوط کوتاه و همیشه سبز یافت می شود. این گونه گیاهی در لیست گونه های در حال خطر انقراض می باشد. این گیاهان همچنین به طور وسیع در باغ ها و پارک ها نیز به عنوان گیاهی زینتی کشت می شود.
ماهونیا نِوین درختچه ای با عادت رشد افراشته به طول حداکثر 4 متر با شاخ و برگ انبوه است. برگ ها مرکب، به رنگ سبز تیره تا سبز مایل به آبی و با دندانه ای خاردار بوده که برگچه های آن نیز نیزه ای شکل دیده می شوند.
گل ها به صورت خوشه ای با گلبرگ هایی به رنگ زرد روشن و فنجانی شکل و دارای 3 تا 5 لایه یا طبق گل می باشد.
میوه ها کروی شکل، سته ای، به رنگ مایل به قرمز بوده که به صورت دسته ای روی شاخه ها ظاهر می شوند. هر میوه می تواند حدود 6 میلیمتر قطر داشته باشد. میوه دهی این گیاهان در قصل تابستان انجام می شود.
برخی از گیاهشناسان، جنس ماهونیا (Mahonia) را بخشی از جنس بربریس (Berberis) دانسته اند.
![Nevin's barberry]()
![Nevin's barberry]()
شرایط نگهداری ماهونیا نِوین
نور مورد نياز
زیاد
آبياري و رطوبت
کمی خشک
دماي مورد نياز
نواحی نیمه گرمسیری
خاک مورد نياز
انواع مختلفی از خاک های زهکش دار
|
این گیاه یکی از گونه های متحمل نسبت به خشکی است. و به عنوان گونه ای مقاوم در فضای سبز و باغ ها مورد کشت و کار قرار می گیرد.
برخلاف بسیاری از افراد جنس ماهونیا، این گونه به مکان های سایه و خاک های خشک و زهکش دار نیاز دارد. خاک های کمی اسیدی نیز برای رشد آن مناسب است.
این گیاه به خوبی می تواند در موقعیت های گرم و خشک رشد کند.
همچنین بهترین رشد را در دیوارهای آفتابگیر و رو به جنوب خواهد داشت.
مقاومت زیادی به سرما ندارند اما در صورتی که کاملاً در خواب باشند می توانند دمای تا منفی 10 درجه سانتیگراد را تحمل کنند. ولی گیاهان جوان از سرمای دیررس بهاره آسیب خواهند دید.
این گونه می تواند با دیگر گونه های این جنس، هیبرید تشکیل دهد.
![Mahonia nevinii]()
![Mahonia nevinii]()
خواص و کاربردهای دارویی و صنعتی
کاربردها:
از این گیاه به عنوان گیاهی زینتی در فضای سبز و باغ ها استفاده می شود.
همچنین به دلیل خاردار بودن حاشیه برگ ها می توان از کشت متراکم آنها به عنوان پرچین و فنس استفاده نمود.
میوه های آنها نیز بسیار مورد توجه پرندگان بوده و در فصل تابستان با تشکیل میوه ها، پرندگان بسیاری از آنها به عنوان غذا استفاده می کنند.
میوه های آنها به صورت خام یا پخته شده به مصرف خوراکی می رسند. میوه های قرمز دارای مزه ای مشابه لیموترش بوده و دارای بافتی آبدار و اسیدی هستند. میوه های خام این گیاه نیز ارزش خوراکی دارند.
در ریزوم های گونه های مختلف جنس ماهونیا، بربرین وجود دارد که دارای خاصیت ضدباکتریایی است و همچنین به عنوان یک مقوی قوی مورد استفاده قرار می گیرد.
این گیاه نباید به همراه گونه های جنس شیرین بیان (Glycyrrhiza) مورد استفاده قرار گیرد زیرا سبب خنثی شدن اثر بربرین خواهد شد.
بربرین موجود در ریزوم همچنین دارای خاصیت ضد تومور می باشد.
برداشت ریشه ها و پوست ریشه های این گیاهان در فصل پاییز انجام می شود.
![ماهونیا نِوین - معرفی درختان میوه]()
![ماهونیا نِوین - معرفی درختان میوه]()
نحوه تکثیر ماهونیا نِوین
یکی از روش های ازدیاد آنها، کشت بذرها می باشد. بهترین بذرها برای کشت، بذرهای تازه برداشت شده و رسیده در گلخانه است. بذرها معمولاً در بهار جوانه می زنند. بذرهای سبز (بذرهایی که در آنها جنین به رشد کامل خود رسیده اما بذر هنوز خشک نشده) را باید بلافاصله پس از برداشت در بستر کشت مناسب کشت کرد. این بذرها حدود 6 هفته پس از کشت، جوانه خواهند زد. بذرهای انبار شده نیز باید هر چه زودتر در اواخر زمستان یا اوایل بهار کشت شوند. استفاده از چینه سرمایی به مدت سه هفته می تواند جوانه زنی بذرها را بهبود بخشد. یا اینکه می توان به مدت 3 تا 6 ماه بذور را در دمای 10 درجه سانتیگراد نگهداری نمود. نهال های بذری را زمانی که به اندازه کافی رشد کردند در گلدان های جداگانه ای برای گذراندن حداقل اولین زمستان در گلخانه کشت می کنند. سپس در اواخر بهار یا اوایل تابستان آنها را به زمین اصلی منتقل می کنند.
یکی دیگر از روش های تکثیر این گیاهان، تقسیم پاجوش ها در فصل بهار است. می توان پاجوش های جدا شده را به صورت مستقیم در زمین اصلی کشت نمود اما بهترین نتیجه زمانی حاصل می شود که پاجوش ها را در گلدان و در گلخانه یا شاسی کشت کرد و پس از استقرار کامل گیاهان جدید، آنها را به زمین اصلی منتقل نمود.