بسیاری از محققین توصیه می کنند از آبیاری درختان میوه در هنگام گلدهی خودداری شود در شرایطی که پس از آبیاری ایجاد می شود ، تا مدتی اکسیژن خاک کم و دی اکسید کربن زیاد می شود و در کنار آن متان و متیل نیز افزایش می یابند مجموع این شرایط باعث تولید هورمون ریزش ( اسید آبسیزیک ) در گیاه می شود که زیادی این هورمون باعث ریزش گلها و برگ ها می شود.
برخی محققین نیز معتقدند قطع آبیاری در بعضی مواقع باعث ایجاد تنش در درخت می شود .مراحل فیزیولوژیکی مرتبط با درخت در سال های متفاوت ممکن است تغییر تقویمی داشته باشد؛ به عنوان نمونه اگر زمستانی کم باران خصوصا در نیمه دوم زمستان در خاک های سبک داشته باشیم باید بین قطع آبیاری در طی گلدهی و یا آبیاری؛ برای حفظ بقای درخت، آبیاری را توصیه نماییم.
استفاده بسیاری از کودها یا محلول های آلی و شیمیایی در فصل رویش به لحاظ تاثیر تغذیه ای خاص؛ ممکن است استرس آبی را درون بافت گیاه سبب شود، لذا توصیه اکید می شود در دوره های آبیاری طولانی(شرایط کم آبی ) در کاربرد این مواد محتاط بود.
حال این سوال پیش می آید پس در زمان گل دهی چگونه تشخیص دهیم درخت به آب نیاز دارد یا خیر؟ هنگامی که حدود ۵۰% آب از خاک تخلیه گردد ، باید درختان را آبیاری نمود .برای بررسی محتوای آب در خاک ، به کمک یک بیلچه ، بیل یا لوله خاکی تا عمق ۲۰ الی ۴۰ سانتی متر خاک را حفاری کنید .
خاکی که در حدود ۵۰% ، آب در دسترس دارد ، برای بافت خاکدانه ای درشت ، تقریبا خشک به نظر می رسد. گلوله ای که از این خاک ساخته می شود قادر به حفظ شکل خود نیست و از هم می پاشد .برای بافت لومی : گلوله ای که از این خاک ساخته شود تقریبا شکل پذیر است ، هنگامی که بین انگشتان فشرده شود نوار ضعیفی را ایجاد خواهد کرد . رنگ آن تیره رنگ می باشد .برای بافت رسی به خوبی گلوله می شود ، نواری به طول یک اینچ یا بیشتر می توان از آن ایجاد کرد ، رنگ تیره دارد و کمی چسبنده است .
بنابر این آبیاری به موقع درختان به منظور رشد و میوه دهی مناسب ، الزامی است. برای اطمینان از تامین رطوبت کافی ، باید خاک را پیش از پژمرگی درخت ، به طور کامل خیس نمود .خشک شدن و مرطوب شدن متناوب خاک ، موجب ورود اکسیژن مورد نیاز برای رشد ریشه به خاک می شود و مواد غذایی به خوبی در اختیار درخت قرار می گیرد.