نخل خرما در طیف وسیعی از خاکها رشد و پرورش می یابد اما کیفیت محصول آن در خاکهای مختلف متفاوت خواهد بود نخل خرما نیاز به خاکهای عمیق زهکشدار با بافت مناسب(متمایل به شنی) و غنی از مواد غذایی و هوموس دارد اما با این حال در خاکهای کاملاً شنی و کاملاًرسی رشد و تولید محصول می کند و عوامل آب وهوایی ، آب و توپوگرافی از جمله عوامل تعیین کننده مناسب بودن یک منطقه جهت کاشت خرما هستند.
برای جداسازی پاجوش از پایه مادری ابتدا باید نخلستان ها را آبیاری نمود بعد از گاورو شدن خاک پای نخل باید خاک اطراف آن را کنار زد به طوری که محل اتصال پاجوش به پایه مادری ظاهر گردد و قبل از انجام عملیات جداسازی پاجوش برگهای اضافی و خشک هر پاجوش ابتدا حذف و سپس بقیه برگها جمع شده و توسط طناب باریک یا بوسیله برگ خرما به هم بسته شوند تا در حین کار جداسازی پاجوش اولاً به پاجوش آسیب نرسد ثانیاً برای عملیات جداسازی ایجاد مزاحمت نکند.
مناسب ترین کاشت عمقی است که محل بزرگترین قطر پاجوش با سطح خاک هم سطح گردد و عملیات کاشت باید صبح زود انجام شود تا از وارد آمدن تنش به نهال های کشت بافت یا پاجوش جلوگیری شود و در صورتیکه از نهال کشت بافت استفاده میشود باید کیسه های اطراف ریشه نهال با دقت برداشته شوند به گونه ای که بیشترین میزان از مواد بستر کاشت اطراف ریشه همراه آن باقی بماند.
ایجاد پوشش مناسب در اطراف پاجوش خرما بعد از کاشت آن در خزانه یا زمین اصلی نیز از عواملی است که می تواند گیاه را در مقابل عوامل نامساعد محیطی از جمله سرما و گرما محافظت نماید و یکی از مناسب ترین و فراوان ترین این مواد برگ نخل خرما است که تقریباً در تمام مناطق جهت پوشش دادن پاجوش های کشت شده مورد استفاده قرار می گیرد و به این منظور هر پاجوش بوسیله ۸ -۶ برگ خرما که قسمت پایین و خاردار آن حذف شده پوشانده میشود عمل پوشش دادن پاجوش ها هرچه زودتر انجام شود بهتر است.
در روش آبیاری سطحی بهترین روش آبیاری روش تشتکی است و تشتک اطراف پاجوش باید ۸/ ۱ – ۵/ ۱ متر قطر و ۳۰ -۲۰ سانتیمتر عمق داشته باشد آبیاری به روش قطره ای بدلیل یکنواختی بیشتر رطوبت و همچنین گیرایی بیشتر پا جوش ها وضعیت مطلوب تری نسبت به روش سطحی دارد بعد از کاشت پاجوش باید فوراً آنرا آبیاری کرد و تا ۶ – ۴ ماه باید آبیاری به گونه ای صورت گیرد که خاک اطراف پاجوش مرتب مرطوب باشد.