زعفران گیاهى است گرمسیرى و در نقاطى که آب و هواى معتدل داشته و داراى تابستان هاى گرم و خشک و آفتابى و پاییز و زمستان نسبتا ملایم دارد، به خوبى رشد مى کند. لازم به ذکر است که این موضوع ممکن است در همه شرایط صادق نباشد زیرا احتمال دارد گیاه به صورتى با محیط سازگار شود چنانچه در همدان که در ردیف شهرهاى سردسیرى ایران است، زراعت زعفران نتایج رضایت بخشى داده است.پیاز زعفران تابستان فعالیت ندارد، دوره بیدارى و فعالیت آن از حدود آبان تا اردیبهشت است و با شروع فصل گرما برگ هایش زرد شده و مى خشکد و پیاز به خواب مى رود پس زمین هاى گرم و خشک جاى مناسبى براى کشت زعفران است.
از مرداد ماه تا مهر ماه مى توان به کشت زعفران اقدام نمود. پس از کاشت غده زعفران در زمین به مدت 7 ـ 4 و در بعضى مناطق تا 10 سال باقى مانده و محصول مى دهد و از این نظر احتیاجى به کاشت مجدد در سال هاى بعد ندارد.غده ها باید درشت، سالم، بدون زخم، شاداب و عارى از هر نوع بیمارى بوده و سن آنها از 7 سال تجاوز نموده و پوست هاى اضافى و کپه هر پیاز را جدا مى کنند. (کپه همان جاى ریشه زایى در ته پیاز است که چوب پنبه اى و خشک مى باشد)
20161121.jpg)
زمینى که به کشت زعفران اختصاص داده مى شود، حدود 10 ـ 8 ساله است. در اوایل بهار بعد از قطع باران هاى بهاره زمین را با فاصله تقریبى یک هفته دوباره شخم عمیق و سطحى مى زنند و بعد از آن کود پوسیده حیوانى را همراه با مقدارى خاکروبه مخلوط با خاکستر به زمین داده و به وسیله ماله یا دیسک ضمن خرد کردن کلوخه ها، کود را با خاک مخلوط کرده و پس از نابودى، علف هاى هرز را تا موقع کاشت به حال خود مى گذارند. چند روز قبل از کاشت زمین را آبیارى کرده مجددا براى مرتبه سوم شخم زده و پس از خرد کردن کلوخه ها اقدام به کرت بندى مى نمایند. زمین باید در محل آفتابى و دور از سایه درختان و عارى از سنگریزه و ریشه علف هاى هرز باشد.
20161121.jpg)
بهترین نوع خاک براى رشد آن خاک شنى ـ رسى است که مقدار کمى آهک داشته باشد، PH خاک باید بین 8 ـ 7 بوده، خاک مزرعه حاصلخیز و شیرین بوده و از علف هاى هرز پاک باشد در ضمن این گیاه را باید در زمینى کاشت که از چند سال قبل در آن زعفران کشت نشده باشد.زعفران در زمین هاى شور، رسى یا خیلى شنى رشد نمى کند.این گیاه به مواد غذایى فراوانى نیز احتیاج دارد و باید توجه داشت که از دادن کود تازه حیوانى بایستى خوددارى شود و فقط کود پوسیده استفاده نمود. به طور کلى در هر هکتار زعفران کارى نیاز به 50 ـ 30 تن کود حیوانى پوسیده است که به همراه 200 کیلوگرم کود شیمیایى مثل فسفر و پتاس به زمین داده مى شود. مصرف 100 کیلو کود اوره به همراه 15 ـ 10 تن کود حیوانى براى هر سه سال یک بار مى تواند بهترین پیشنهاد براى کشاورز زعفران کار به حساب آید.
پس از کاشت غده ها در زمین مزرعه را باید بلافاصله آبیارى کرد در صورتى که قبل از کاشت مزرعه آبیارى شده باشد مى توان آبیارى را چند روز پس از کاشت انجام داد. زعفران گیاهى است مقاوم به کم آبى و اولین آبیارى پاییزه باید حتما 15 روز قبل از بیرون آمدن ساقه گل ها انجام گیرد. اگر آبیارى جلوتر از مهرماه و به کرات انجام شود ابتدا برگ ها ظاهر مى شوند و سپس گل ها پدیدار مى گردند و در این صورت چیدن گل ها به سختى انجام خواهد گرفت و چه بسا گل ها بین برگ ها باقى مانده و از بین خواهند رفت. پس از کاشت غده ها تا زمان برداشت محصول مزرعه را فقط یک بار باید آبیارى نمود چون زعفران گیاهى مخصوص مناطق خشک است بنابراین به آب زیاد احتیاج ندارد ولى اگر بعد از برداشت محصول در طول زمستان چند آب به مزرعه داده شود، به درشت شدن غده ها کمک مى کند.
مزرعه زعفران در سال اول محصول قابل توجهى نخواهد داد و فقط تعدادى از غده هایى که درشت بوده و ذخیره غذایى کافى داشته اند گل داده و تولید محصول مى کند. معمولاً اواسط آبان ماه گل هاى بنفش رنگى در مزرعه ظاهر مى شود و به محض پیدایش اولین گل برداشت آغاز شده و تقریبا سه هفته ادامه دارد.