آبیاری کرتی :
برای انجام این روش آبیاری ، زمین را با ایجاد پشته هایی کم و بیش کوتاه تقسیم بندی می کنند.
به هر قطعه محدود شده توسط پشته ها یک کرت و در صورتی که پشته ها مرتفع باشند ( مانند برنج کاری ) یک حوضچه گویند.
آبیاری کرتی در موارد زیر بکار می رود:
هنگامی که امکان تسطیح زمین در مقیاس بزرگ ( چند هکتاری ) وجود نداشته باشد.
می بایستی مقدار زیادی آب به زمین داده شود ( مانند درختکاری ).
مرزبندی ها دائمی تر هستند ( مثل برنج کاری ).
بافت خاک سبک بوده و حجم آبیاری نیز محدود است.
مساحت هر کرت به پستی و بلندی زمین و مقدار آب موجود بستگی دارد و در شرایط کمبود آّب از چند متر مربع تجاوز نمی کند ، ولی غالباً بین 100 تا 2000 متر مربع می باشد.
سطح داخلی هر کرت را تسطیح و شیب بسیار کمی ( حدود 1 در هزار ) می دهند. ممکن است آب را بطور مستقل از جویآبیاری وارد هر کرت نمود و یا آب را از یک کرت به کرت دیگر هدایت کرد.
تفاوت کرت از نوار در ابعاد آنها ، نحوه تسطیح و حجم آب ورودی به داخل آنها در واحد زمان است.